r<f PETRUS JACOBUS LIEDRECK CEREBELLO IIUJTIAIVO P. I. VENIA EXPERIENTISS. FACULTATIS MEDICÆ DOCTOR U P S A L I Æ

Transkript

1 CEREBELLO IIUJTIAIVO O U S K l» V A T A KT C O I Ü M E I V T A T A. r<f r DISSERTATIO PHYSIOLOGICO- ANATOMICA, QUAM VENIA EXPERIENTISS. FACULTATIS MEDICÆ PUBLICÆ CENSURÆ O FFERT DOCTOR PETRUS JACOBUS LIEDRECK AK AT0M IÆ PROSECTOR UPSALIEKS. RESPONDENTK i N II II E A GEORG. R E R GL1\ ü VESTM. DALEC. S T IP. KESSEL. IN AUDITORIO MEDICO DIE IV JUNII MDCCCXLV H. A. M. S. P. I. U P S A L I Æ G. TO R SSEL L.

2 H O (i ADLE HERR SAMUEL GODENIUS med högaktning och tacksamhet tillegnadt af

3 VICE PASTORX OCH COMMIISISTERX VÄLÄREVÖRDIGE OCII VÄLLÄRDE a a n a t a A 'il S 3? 3 ^ ^ OCH HÖGÄDLA sna\ff /o «f«i (» o i i f v n s med högaktning, vänskap och tacksamhet

4 Den II ii 1 cl a» t e UI o il e r l i 11 e g h a d t af Sonlig vördnad, kärlok och tacksamhet.

5 P ostquam Gallius et Spurzh em iu s *) opera illa anatomica de centris systematis nervorum ediderunt, deinde vero C. Bellius observationibus suis pathologicis, singula singulis comparando et cuncta examinando, patefecit, aliis nervis vim cutis, aliis vim musculorum niti 2); nullo ante tempore compertum studium singulas cerebri et cerebelli partes ejusque specificam vel in animalibus vel in hominibus operationem cognoscendi excitatum est. Nam virum illum mox ab initio secuti sunt W enzelii fratres, R eilius, S ö m m errin g iu s, Meceelius et Cuvier tum Flourens, Carus, B u rd a c h iu s, Serres, Vimont post non multo, qui sua quisque scripta ediderunt, denique A rnoldus uterque, Lelut, Boville, alii, qui rem sub censuram revocarunt et criticis quin etiam novis observationibus instruxerunt. Quas quidem Longel 3) in unum collectas critice denuo exposuit. Ilorum autem omnium libri hujusmodi sunt, ut aliorum per alios sententiae confirmentur, vel errores refutentur vel inventa novis inventis augeantur. Quamquam enim doctrinae summa ratiocinandique exitu inter se erant diversi, tamen ad id communiter adtulerunt, ut melius, quam antea, in posterum cognosci possent singula, quæ sunt in disciplina usu conjuncta, quaeque pertinent ad specificas cerebelli partium functiones uberius accuratiusque describendas. Inventum illud Bellii experimenta M agendiana 1) liall cl Spurzhtim, Anatomie cl Physiologie du système nerveux en general et du Cerveau en particulière. Paris lslo. 4:» et fol. 'ty Über die Verrichtung der Wurzeln der Riickemnarhsncrven, physiologische und pathologische Untersuchungen zur Würdigung der Bel 1 sehen Lehre von J. \V. A rnold. Heidelberg pag. 15 seq. Belts Unterscheidung der doppelten W u rzeln der R ückenm arksnerven. 3j Anatomie et Physiologie du Systeme nerveux de l homme et animaux vertébrés par F. A. Lenget. Paris 184'd. T, I 11. des

6 secuta sunt. Deinceps vero J. M v lk r i de syslemate nervorum scripta physica, quæ quidein, ut scripta superiorum in eodem genere, uterque A rn o ld u s *) sic sub censuram revocarunt, ut nonnullis improbandis et corrigendis judicium suum ratiucinandique constantiam æ juissimo cuique harum rerum existimatori probarent. Quid multa? Germani, Britanni et Franco-Galli inter se æmulati sunt in hac materia illustranda. Quamquam autem jam sunt peracta mulla, et multa ajuid scriptores inter se contraria ad speciem ita possunt conciliari, si non argumenti conclusiones cum conclusionibus, sed observata cum observatis comparentur, tamen multa etiam nunc sunt in eodem genere suscipienda, non solum jam cognita cum cognitis comparando, sed etiam nova cognitione acquirenda tum ipsorum organorum, tum eorum adversus dissimiles naturas reagendi modorum, itemque disparibus pro dispari hominum genere craniorum formis examinandis; sicut non solum anatomica, sed etiam physiologica cerebelli scientia, etsi multi a multis jam labores sunt exantlati, tamen magis speranda, quam praedicanda est. Id quod non dubitamus ingenue pronuntiare, quamquam nemo potest non magni facere amplas illas tabulas anatomicas Langenbeccii ^), imprimis vero F. A rn o ld i, aliorum recentiorum. i Sed etiamsi in virtutibus singulorum examinandis singula persequentes non ita proficimus ad id, quod nobis proposuimus, statuimus vero methodo synthetic.! magis quam analyticå comprehendere atque tractare physiologicoanatomicam cerebelli scientiam, qualis est hujus seculi decursu comparata tamen facere non possumus, quin 1) Oie Erscheinungen und Gesetze des lohenden mensrhlirhen Körpers in gesunden und kranken Zustande dargestellt von Dr E. Arnold und Dr J. W. Arnold. Zürich hcflnlur.ction von J. W. Arnold. Tabulae Anatomicae auct. F. Arnold. 2) Tabulas autem Langenbeccii, illius Anatomicorum, Chirurgorum Nestoris, ideo non attulimus quia per aestatem proxime tractatam Goellingirc non nisi breve tempus nobis ad illas aditus patuit, et quia Tabulae Arnoldianae, cx praeparatis integris depictae, ad naturae similitudinem quam maxime accedunt. Quod autem adierimus tabulas ex aliis tabulis depictas, ejus rei \eniam petendam non existimamus.

7 fuleamur, nos, sicut Rcilius l) putare praedicandam e m i laudem M alacarnis 2), qui jam saeculo proximo praeterito diligentius, quam alius quisquam, hanc cerebri partem examinaverit. In quo tamen et difficultas sermonis et tabularum anatomicarum penuria hoc facit, ut, quod invenit, dillicile sit ad cognoscendum. E t R e i- lius quidem optima quaeque ex iis, quae ille adtulit, sibi vindicasse videtur, tamque suo ipsius usus ingenio, ut, quum ex suo plurimum novi adtulerit, nobis dederit et documentum et censuram eorum, quae M alacarnes invenit. Quare sine periculo possumus animum revocare ad ea tantum, quae de re nostra hoc seculo exposita sunt 3). Cerebellum (parencephalis, cerebrum posterius, inferius hominis) ea est nervorum systematis pars, quae in homine sita est in imo ossis occipitis vel in ejus inde adpellatis fossis cerebelli, inter eas et tentorium, et ante terminata portibus ossium temporis pyramidalibus. Insignis est etiam ipsa textura in superficie crassiuscule foliacea et specie aliquanto magis cinerea, quam illà cerebri. Ejus autem partis ab medulla oblongata discretio magis est illa quidem artificiosa, quam naturalis, sed tamen in animalibus et in historia evolutionis catenas indicata, quatenus medulla oblongata sine cerebello et cerebellum sine ponte, non pons sine cerebello invenitur. B u rd a ch iu s 4) has partes uno nomine A m bitus cerebelli comprehendit. Verum, quamquam illa in uno nomine partium complexus satis bene defendi potest, tamen in medulla oblongata et cerebello itemque in illo ex accessione partium lateralium pendente vinculo, quo hæ partes continentur, quodque jam inde ab antiquo tempore adpellatum est pons Varolii, itemque in illius 1) Archiv für die Physiologie VIII, p. 6. Ilalle ) Nuova esposizionc délia vera struitura di eerveletto. Torino ) Hoc loco nobis liceat in medium id proponere, quod nobis videmur, quantulumcunque est, in illa cerebri parte invenisse*, quod idem, quoad sciamus, nemo adhue usque tabula anatomica illustravit, neque descriptione explanavit. lût hoc quidem inventum milii eo minus displicuit, quod pariem cerebelli attingeret, qure homini uni inter animalia terrestria propria esset, probe sciens, aliquid novi inveniri iu corpore hominis rarius, quam in animalibus. 4) I.ebrn und Bau d. Gehirns. II, 28.

8 A partis crura media intrantis prolongations, adeo inter se dissimiles anatomicæ et physiologicæ rationes et phenomena vitalia occurrunt, ut in laesionibus, in casibus morborum, in evolutione organica, ut nos quidem non dubitemus solitam illam partium descriptionem retinere, quamvis primo adspectu non satis diligenter adtendenti videatur artificiosa. Quamquam illa admodum separata pars, quæ cerebellum adpellatur, in hominibus adultis, si eos cum infantibus comparaveris, non paullum pondere atque magnitudine, quam cerebrum, auctior, tamen etiam in adultis, pro variis ætatibus et in diversis hominibus, ad magnitudinem maxime varia est, sive eatn per sese adtenderis vel cum corporis, cujus est, comparaveris, non minus in pondere absoluto relativoquc, quam in massæ fo r ma, magnitudine et conditio, e cernitur, l i t enim in adolescentibus pars illa cerebri usque augescit, sic in hominibus aetate provectis magis magisque constringi minuique videtur 1). In homine quidem cerebellum situm est infra lobos posteriores cerebri; qui situs, quod quidem sciamus, in nullo animalium genere, nisi in cetaceis, reperitur. Atque id quidem mirum est, haec ingentia animalia prorsus sola osse, in quibus, uti in hominibus, sint lobi tonsillares cerebelli 2). Gallius autem et Spurzhetnius et alii contra putarunt, lobos tonsiilaie hominibus esse proprios, propterea quod eos non reperirent in cerebellis animalium terrestrium. Ea autem,v quae supra diximus R a p p iu m contendisse, comprobata ipsi vidimus Halae in Museo Mecceliau >. Quibus comprobatis ad irritum cadit opinio illa Gallii, qui contendit, ipsis lobis tonsillaribus hominem esse ab animalibus 1) In Museo Anatomico Argentorati nsi \idi praeparatum vrlulac septem et nonaginta annos natae cerebellum, quod esset ad suinuium 1res digitos transversos lalum et duos digitos per veruicin longum. (cfr Ehrmann, Nouveau Catalogue du Musée d Analomic normale et pathologique de la faculté de Médecine de Strasbourg p N:o 2312). 2) cfr Rapp, Dir Cctacecn. Stuttgart und Tübingen p

9 s diversum, itemque eurum, qui docuerunt eam sedem cerebelli, infra lobos cerebri posteriores positi, homini esse proprium. Ab iisdem autem lobis posterioribus tamen cerebellum disjunctum est in homine, pariter atque in animalibus, tentorio; ita ut lineam semicircularem ossis occipitis non superet margo superior organi ; sicut etiam pars anterior ejus, quia in c u lm in e est, non superet altitudinem anguli lambdoidei J). Partes laterales cerebelli sunt ad maximam partem rotundatae, et per se quaeque paene hemisphoera vel potius, ut subtilius dicam, paene cubus angulis rotundatis, utraque parte in medio Vermi superiore et inferiore inter se conjunctae. Totum autem cerebellum simile dixerunt modo reni, quamobrem id appellarunt reniforme, quod tamen nomen inferiori ejus parti, quam superiori, convenientius est, modo, quod parti superiori convenientius judicamus, simile cordi, quo charta lusoria signata est, quodque est apice sursum protinusque verso et ante paullum inciso, ut. sicut cor illud, maximum haberet diametrum transversum, eumque et diametrum transversum cranii e:se parallelos statuerunt. Cerebelli superficiem superiorem per se spectatam reperimus non solum paullum convexam, sed etiam ultissimam parte anteriore et media, itemque in lateribus devexam, ita ut margines ejus laterales tenuiores videantur, quam pars ilia inedia ^). inferiores autem paries laterales, quæ segmenta duo paene hemisphaerae minoris constituunt, etiam magis convexa adparent, utique postquam ah iis segregavimus medullam ablongatam et pontem \ arolii, maxime vero tum, cum vermis ab utraque parte sublatus est. In his autem segmentis adparet superficies satis æ qua, quamquam evidentius, quam superior, crispata lineis subtilibus pilos setasque imitantibus, in longitudinem maxime incurvatis, quæ rami vasorum piae matris sulcis j aene transversis secant. Attentius spectans videbis o cfr A rnold Tal». Anat. VII. fiß. 1. 2j Arnold, Tal» VI, j»»g VII. ug. t.

10 Nuinerns Ponderationum. rete rasorum per omnem cerebelli superficiem pertimentium, quod tamen rete Scriptor quidam *) non recte existimat cum massa medullari arctiore vinculo organicae cognationis esse conjunctum. I d jue rete, vasis substantiam cerebelli corticalem prementibus, in superficie efficit speciem illam cutis squali (chagrin), quæ in oculos incurrit praecipue statim post, quam pia mater ab cerebello spiritu vini indurato disjuncta est. Cerebelli autem ad magnitudinem cerebri rationem F lorm annus quidem sic definivit, ut esset sicuti 1: 8, raro sicut 1: ; Chaussier autem, sicut 1 : 6 ad minimum, vel ad maximum sicut 1: 11; itemque in infante recens nato sicut 1: ; non numquam sicut 1: 13 et semel aliquando sicut 1: 33. Ponderis cerebellorum, cum pondere corporum compensati, ut ostendit R eidius in tabula adposita, hae fuerunt rationes (cfr Jahresbericht über die Fortschritte der gesammten Medizin im Jahr 1843, Erlangen lieft, pag. 30.): Aetates. Pondera. ab 1 5 annum 4 1: 88 ip ad 3 2 1: 97 4/ : 107 4/ : /22 cj : /5 O CA : / : 5481/ : / : 427 i/i 1) In Bulletin de la Société anal, de Paris 1841, II: 3 befindet sich eine briefliche Nachricht von Bcnnet Zu Edinb. Corresp. über ein oigenthilmtichcs Vorkommen von Nerven auf der Oberfläche des kleinen Gehirns cet. (cfr Cansiatt Jahresbericht, l:r Jahrgang 4:s lieft. Erlang, p.

11 i-- CS a n n u m 4 1: 8 4, : i : l/a : / : / : / : i/ii pl. 6 1: /3 Pondus autem cerebelli Mecceltuè et F lorm annus l ) invenerunt esse ad quinque uncias; Longet 2) autein idem una cuin ponte yarolii centum quinquaginta tribus gramm. grave reperiit. Latitudinem autem 1'lorm aniius contendit esse per quinque pollices evtentam, quam Mcccctius quattuor tantum rcj eriit ; utriusque autem hemispherae summam longitudinem invenerunt duos pollices et dimidium, minimam autem longitudinem per medium vermem pollicem unum et dimidium; maximam denique crassitudinem duos pollices et dimidium. Quamquam G allius in amplissimo suo opere 3) demonstravit, cerebellum in mare reperiri evidenter majus, quam in femina, hoc tamen impugnatum e s t 4) meusuris, quibus illam opinionem G a Ilii refutari perhibebant, neque pistura signatis nec editis omnino, adeo ut revera ne periculum quidem factum sit Tabulas Gall ii ad veritatem reprobandi. Equidem plerumque non solum in hominibus, sed etiam in animalibus (ut in felibus) idem illud, quod Gallius exponit, ipse reperi, et facile mihi per- 1) Anatomisk Handbok 2 delen. Lund 1830, s ) Anat. ct Pbysiol. du Syst. nerveux. Paris 1842, p ) Galt et Spurzheim. Anal, et Physiol, du Syst. nerveux ret. T. 1\, X, XII. coin T. V, VIII, XI, XII XV. comparatis. 4) F. L a u rel, Anatomie comparé du s;st. nerveux, considéré dan» les rapports avec l'intelligence. Tome I. Paris 1839, p I (lleulin, Hirn- und INervcnlchre. Leipzig 1841^ p. 201.

12 suadeo, quandocumque natura ab illa regula recessisse reperiatur, eam ab forma normali utriusque sexus revera aberrasse videri. Etiam evidentius autem hoc idtem reperit et confirmavit Vim ont 1) in simiis; tabulamque pictoriam rem monstrantem, quæque in justam reprehensionem nondum incurrerit, exhibuit. G allium in eo quidem vituperarunt, quod non exposuerit rem certa edita mensura; sed quid impedit, quominus unusquisque, cum in Tabulis illius mensuras examinaverit, diligentius exquirat, num eæ in ipsam quadrent naturam. Nos quidem in craniis hominis non potuimus aliam reperire rationem, (quam illam ab Gallio expositam, ct sic sentimus, crania certius, quam cerebellum illud molle, ad mensuram explorari. Cerebellum autem in homine constat ex ttrihus partibus, quarum duæ sunt pares, tertia autem imipar interque illas posita. Priores, quæ in ave et pisce desunt, in homine maximre sunt et comparatione majores, quam in ullo alio animuli. Nos quidem non assentimur Valentino 2), qui docet, figurationem illarum partium parium evidentius separatam in superficie superiore, quam in inferiore. i) P artes laterales seu hemisphaeria sive lobi cerebelli sunt duo magna segmenta sphæroïdis, unum dextrd parte, alterum sinistra ab vermi, quo illa, quam longe patent, conjunguntur, ita ut cerebellum superficiem inferiorem et superiorem j ræbeat. Utraque autem superficies convexa est, superior tamen minus, ct quo magis ad medium adpropinquat, hoc magis eminet, et denique m onticulum a) conficit. Illa autem in Culmen et Declive, Peripheriam versus, se submittens dividitur. Nos autem dedita opera commendatam voluimus eam Re ili i tabulam 4), in qua pars illa depicta est, quippe quum cam sæpius ipsi naturæ congruere, quam aliorum icones, animadverterimus. 1) Phrenologie in 4:o ct fol., Organe du penchanit à la Repiodu' tion. 2) 1. c. 3) Reil, Archiv f- Physiol. VIII. T. 1. fig. 1. f. 4) Archiv f. die Physiologie VIII. Tab. 1. fig. t.

13 in Tabula hacee Reilii signum illud triplex C cernitur sive figura, quæ conformatur vermi superiore cum suis plicis foliaceis rctroque ad similitudinem litteræ C incurvatis, quæ undulatim se flectentes hoc fere iter cur- sumque tenet: Contra ea A rn o ld u s *) nihil fere aliud expressisse videtur, quam majorem quandam in vermi curvaturam, ad C litteræ simitudinem accedentem, laminis hemisphæriorum continuatam, quam varietatem rariorem reperire mihi quoque contigit. Cuilibet vero tabulas A rnoldi diligentius examinanti ab illo quoque, quamquam ex parte duntaxat, expressa videbitur illa Reiliana pictura partis posterioris vermis superioris a facie posteriore, ita ut A rnoldus 2) non per omnem illam mediam partem cerebelli istam designationem persecutus sit, talem nimirum, qualem Reilius exhibuit egoque sæpenumcro ad ipsam naturam congruentem ideoque normalem esse reperi. Hae autem dissimilitudines num sint cum dissimilibus craniorum formis varietatibusque gentium septemtrionalium et australium, n ecn e, conjunctae, id futuris disquisitionibus disceptari oportet. Inferior autem cerebelli superficies utroque latere rotundula est, form A non dissimilis sinui virginali sine mamillis. Inter paries autem illas laterales inferiores rolundulas media posita est vallis sive vallecula sive scissura cerebelli longitudinalis 3). Desuper ex media vallecula decurrit vermis inferior; vermis contra superior efficit supe 1) Tab. III. fig. 2. 2) I. c. fig. 4. 3) Reil, Archiv f. PIits. VIJJ. Tab. 2. ßg. * n r - Arnold, T. IM. fig. 3 g. k. m.

14 rioris superficiei quasi cameram maxime convexam in medio, quo ipso loco inlra vallis interposita est. Itaque inter superficies superiorem et inferiorem, maxime parte anteriore, areæ ad perpendiculum factae cernuntur. Quæ quidem maxime adparent, si crura cerebelli abscideris et cerebellum ipsum hoc modo ab conjunctione cum reliqua massa medullari, quam adpellant, arte segregaveris. Quin etiam sine illa opera satis consj icuæ sunt, si modo corpora quadrigemina fuerint aliquatenus defracta, ut nulla cum parte anteriore cerebelli societate contineantur. Facies perpendicularis tum medium versus altissima est. Ibique sulcis perpendicularibus anterioribus non ita conspicuis dividitur in partem mediam imparem, quam vermis occupat, et in duas facies laterales perpendicularcs. Quum pons Yarolii continuatus et utraque parte in crura media abiens cerebelli et liæc deinceps ipsa itinere suo recta via in sulcum horizontalem m a g n u m, qui et p e- duncularis J) adpcliatus est, deducant, supervacaneum videtur quod fecit Valentinus in hisce minutiorem ad perpendiculum dividendi subtilitatem consectari, praesertim quum sulcus magnus cerebellum in partes inferiorem et superiorem plane et distincte dividat. Eo ipso loco, quo sulcus horizontalis in eo est, ut desinat in crura media, substantiâ corticali carentia, comparent f occuli secundarii seu externi, illa substantia c o operti. Positi sunt ad anteriorem marginem loborum digastricorum, in exteriore parte flocculorum. Si sulcum magnum sequaris, invenies pone in medio et praesertim infra hunc sulcum incisuram cerebelli m arsupialem sive sacciform em s. posteriorem In medio quidem in suprema parte contecta est lam ina transversa sive sim plici, sive vinculo posteriore loborum posteriorum superior uni ^). 1) Reil VIII. T. 1. fig. 2 f.k g. Arnold T. III. %. 3. c. 2) I. c. p ) Reil, Archiv VIII. Tab. 1. fig. 1. I.i.i.I. Tai. II. fig. 1. r. Arnold Tab. III. fig. 2. 4) Einfache Qucrcommissur Reil.

15 Anguli posteriores cerebelli positi sunt in utroque latere ad introitum incisurae marsupiformis, admodum convexi et retro recedentes. Margines cerebelli sunt: 1) anterior 2) lateralis 3) posterior. Margo anterior arcuatus est et incurrit superne in incisuram cerebelli anteriorem s. sem ilunarem *) Margines laterales ipso situ sunt magis minus superiores, quam sulcus magnus. Margo lateralis anterior plerumque ad lineam recta est, posterior autem arcuata et in parte maxime aversa angulum conficit posteriorem, qui, quum desinit in vinculum, curyatur. Si porro partes illas, quæ sulcum magnum constituunt, diligentius cognoscere velis, licet discernere duas margines laterales, unam superiorem, alteram inferiorem, quæ in initio sulci eodem vergunt, sicuti duæ illæ lineæ litteræ Y, ubi desinunt crura cerebelli media, deinde vero inter se tangunt et und procedunt per omnem ambitum organi Margo posterior, ceterum non satis finibus terminata, tamen superiorem partem (marginem posteriorem superiorem) in aversissima parte habet, sc. vinculum transversum loborum superiorum posteriorum. Hemisphaeria Cerebelli, ut jam significavimus, partes laterales conficiunt; quas inter medias ambitus vermis complectitur velut vinculum, idque tam arcte, ut, quemadmodum extremæ partes posteriores vermis superioris et inferioris tantummodo in incisura posteriore disjunctae sunt vinculo transverso, sic partes extremæ anteriores ita inter se conjunctae sunt, ut tantummodo tenui apice ventriculi quarti separentur 2). Vermis autem superficies minus aequa est, quam hemisphaeriorum. Et est quidem divisa variis sulcis cerebelli, quibus hemisphaeria in lobos dividuntur, et sic partes vermis per ambitum etiam variis nominibus adpellantur. In utroque cerebelli hemisphaerio vulgo esse dicuntur septem lobi, majores et minores. Qui tantummodo sulcis 1) He ilii, Archiv VIII. Tab. I. fig 1. Ainoldi Tab. til. fig. 2. 2) Meckel, Anatomie 111, 472.

16 non ita profundis, majoribus minoribusve, «eparati sunt, et ita quidem, ut e iam plures lobuli intermedii, quam vulgo exponuntur, indigitari possint. Quorum quasi rudimenta sive initia caudas R eilius *) adpellat. Qui quidem M alaearnis vestigia premens, pergit his singulis partibus suum cuique nomen indere, eoque organon extrinsecus describere 2). Quamquam facere vix possumus, quin moneamus, descriptionem illam vulgo receptam, natura diligentius spectata, videri nonnihil artificiosam. Tamen ideo est laudabilis, quod ea adhibenda breviter et accurate regiones cerebelli definiri possunt. Lobi antiriores s. anteriores superiores sive q u a d ra n gulares s. quadrilatérales a) sua uterque parte hemisphaerii anteriorem et superiorem partem conficiunt. Siti sunt sua uterque parte juxta vermem-superiorem, cujus in folia penitus abeunt. Itaque hæ partes nullis heie terminatioribus disjunguntur finibus. Ante vero finiuntur margine ante.iore et exteriore, partem anteriorem versus ad crura pontis, pone ab sulco magno excepta. Ab lobis autem posterioribus superioribu» disjunguntur sulco dividende superiore s. fossa cerebelli superiore ^), ubique obvio. Hic retro paullum declivis est et cum vermi conjungitur supra commissuram simplicem posteriorem transversam, alter vero sulcus ex latere allero superiorem partem incisurae marsupiformis tangit. Lobuli et sulci in transversum extenduntur pone, intrinsecus, foras et prorsum, ita ut utroque latere vermis superioris, maxime introrsum, inter se magis magisque deflectant et ex sua uterque parte eo se insinuantes conjungantur'**). Deinde sulci secundarii maxime signati Lbum dividunt in tres vel quatuor partes subjectas (lobulos), quae, si placet, in particulas etiam minutiores (lobululos^ dissiliunt, sulcis inter laminas dispositis. V alcn- 1) Archiv f. d. Physiol. VIII. 2) R eil, Archiv Vili. 3) Keil, Archiv VIII, Tab. I. fig. 1. g.g. Arnold, Tab. Ill, fig. 2, b. 4) Reil, Archiv VIII, Tab. 1, fig. 1, ii. Arnold, Tab. IN, fig 2. i. 5) cfr. ß «, Archiv VIII, Tab I. fig. I.

17 t in ii s f conlendit, dextrum lobum supeiiorem plerumque videri paullo majorem, quam sinistrum. Nos quidem idem certe animadvertimus, sed item invenimus contrarium. In universum ita sunt inter se similes, uti unum latus hominis alteri simile est. Lobi posteriores superiores s. sem ilunares superiores '*) occupant particulam posteriorem partis posterioris cerebelli, incidentes in incisuram marsupiformem, quam utroque latere, etsi tantummodo superne, cuspide tangunt. Ext;orsum lobus uterque augescit in latitudinem, ex adverso terminatus sulco dividente superiore, et in sulco magno horizontali lobum posteriorem tangens. Lobi autem, angulum acuminatum conformantes, inter se vinculo transverso conjunguntur in apicem maxime in parte posteriore incurvum, supra ipsam incisuram posteriorem. Denique sulcus dividens superior parte adversa in sulcum magnum abit, ita ut hic finem tum anteriorem tum posteriorem ejusdem lobi terminet. Ex retrorsa igitur ejus lobi parte exsistit angulus exterior paullulum rotundatum, itemque ex adverso angulus ejusdem lobi exterior et anterior magisque acutus. Omnesque hi sulci sunt magis minus arcuati et a fronte cavi. Nonnulli sulci secundarii hic altius resident. Inconvenientia autem, quæ in eo cernitur, cum cuspis interior lateris dextri ad incisuram sacciformem propius adjacet, non est ita rara; sed in ceteris in utroque latere lobi sunt in universum admodum pares, ita ut illam earum inconvenientiam, quam recentiores quidam a) sibi visi sunt invenisse, ficta magis, quam vera sit. Lobi posteriores inferiores s. sem ilunares inferiores *) occupant particulam posteriorem partis inferioris cerebelli, suntque sulco magno ab lobis, quos nuper depinximus, divisi, iidemque sulco dividente inferiore posteriore non sem- 1) 1. c. pjg ) Reil, Archiv VIII, Tab. I. fig 1. It. Arnold. Tab. Ill, lig.2. c. e. 3) cfr Valenlin. 4) Reil, Archiv VIII. Tab. II. fig. 1. u. u. i.i.; Arnold. Tab. III. fig. 3. t. fig. 4. h.

18 per satis conspicue disjuncti ab lobis m ediis sive y r a c ilibus, qui in parte inferiore cerebelli illos proxime sequuntur. Intrinsecus autem hi maxime lobi, de quibius hic agitur, incisuram marsupiformem efficiunt, et margine sua superiore sulcum magnum excipiunt. Forma autem eorum loborum inferiorum superiorum eatenus est formæ loborum superiorum contraria, quatenus sunt latissimi infra et in incisura marsupiformi, et coarctantur extrorsum et ex parte adversa, ubi angulo acuto ad crura cerebelli ad pontem adpropinquant, quum contra lobi superiores posteriores sunt arctissimi, quâ vermi sunt proximi, quaque sunt simplicis laminae commissura conjuncti, sed ad angulum cerebelli extgrnum latissimi, deinde vero rursus contrahuntur, donec et ipsi angulo acuto crura ad pontem consequuntur. Itaque quattuor illi lobi posteriores cuncti sunt satis aeque lati et paralleli, usque ab incisu; â posteriore et angulis posterioribus ad angulum cerebelli externum, sed deinde protinus, donec angulum acutum magis rectum conficientes in unum conveniunt ad crura media, in utroque latere pontis Varolii coarctantur. Cavitates autem loborum illorum quatuor posteriores satis sunt similes et introrsus versae. Penitus vero lobi inferiores posteriores in incisura posteriore juncti sunt vinculis transversis brevibus et longo lamellarum vermi. Valentinus quidem animadvertit, lobum posteriorem inferiorem sinistrum dextro esse majorem; ego vero semel vidi sinistrum, qui haberet separatum lobum posteriorem, ad similitudinem digastrici proxime accedentem. Lobi inferiores m edii s. simplices 1) sunt omnium minime conspicui et ne artificio quidem semper exacte determinandi. Positi sunt ad partem inferiorem cerebelli, inter lobum posteriorem inferiorem et lobum biventrem, utroque latere vermis et valleculæ. Latitudine insigniores sunt quam longitudine, suo quisque latere disjunctus a lobo posteriore inferiore per sulcum dividentem inferiorem anteriorem. In extrema parte anteriore sunt laminae illorum 1) Rril, Archiv VIII. Tab. II. fig. 1. u. u., fig. II., ii., Arnold. Tab. III. fig. 3. f., fig. 4. g.

19 transversae angulo obtuso collocatae adversus crura media cerebelli iu sulcum magnum continuatae. Eorum autem uno alterove latere potest esse major minorve inconvenientia, quae tamen non semper, uti animadverti in praeparatis spiritu vini conditis, eadem est, atque loborum posteriorum inter ipsos inconvenientia. Lobi anteriores inferiores s. cunéiform es s. b it entres s. digastrici *) siti sunt in parte inferiore cerebelli, primi in ordine loborum ejus trium principalium, ante lobos inferiores medios, inter bos et lobos internos sive tonsillas, quae extremae comprehenduntur interiore margine concavo digastrici sive sulco curvato Valentini. Cum hoc autem sulco comparatus margo exterior lobi digastrici aliquanto minus distincte discretus est ab lobo inferiore medio. Ad maximam autem partem lobus digastricus formatus est in figuram trapezii cuneati coarctatiquc, ex lamellis in formam litterae C vel litterae S dimidiati se flectentibus et sulcorum intersectione distinctis constans. L obi interni s. tonsillæ 2) perperam adpellati sunt lobi medullae oblongatae, quoniam, secundum Gallium, Longetum, Serrem, alios non nisi in homine reperiuntur, et recentiore demum tempore tamen in cetaceis sunt animadversi, quum contra medulla oblongata in multis aliis animalibus multo magis insignis magnitudine apparet. Ilique homini cetaceisque proprii lobi intrinsecus sunt siti, proxime valleculam, cujus in anteriore parte, suo uterque latere, ortum habet. Omnino sunt in longitudinem extensae partes cerebelli, prismatis in modum rotundati formatae et magnitudinem phalangis extremae pollicis aequantes et infirmi curvatur;! praecipue latae, contractiores autem ibi, ubi albae substantiae cerebelli, pone et proxime flocculos, inhaerent. Una cum hoc massa principali descendunt ex adverso retrorsum, ex imo desuper. Iidem autem, ut con 1) ReiI, Archiv VIII. Tab. 1. fig. II. 1. m. n. Tab. II. fig. 1. I. I. Arnold Tab. III. lig. 3. f. fig. 4 f. 2) Reil, Archiv VIII. Tub. II, fig. 1 ss. fig. II. «. *.

20 tendit Valentinus *), habent sulcum m edium tonsilla in - feriorem majorem minarem ve, ex quo ceteros omnes sulcos, interjectis laminis, exire dicit. Sed tantum abest, ut idem nobis probetur, ut contra in cerebellis, iis maxime, quae fuerunt spiritu vini durata, probe animadverterimus ju g u m obliquum in interiore tonsillae parte situm, de quo plura infra. Cl. Valentinus item contendit, in tonsilla illa, ex sulcis in longitudinem aliis juxta alios compositis constante, minime raro partium inconvenientiam reperiri, idque ita, ut pars dextra minor sit sinistri Cujus in parte interiore laminae in imo sunt in formam semilunarem curvatae, transversae protinusque euntes. In media tonsilla sulci sunt rectiores, sed in suprema in formam litterae C paullo minus incurvati, ita tamen, ut cavitas deorsum, convexitas sursum vergat, id quod in parte inferiore contra est. Secundum eam. quam depinximus, cerebelli sectionem, interior pars tonsillae formâ est similis trapezio, angulis paullo obtusioribus. Uterque angulus anterior, et superior et inferior, hujus trapezii est angulo recto propior, quam celeri duo posteriores, qui obtusiores sunt; quamquam quattuor illi cuncti angulis sunt paene rotundatis. Jugum obii juum (quod nos quidem adpellamus) extenditur inter superiorem et anteriorem angulum interque posteriorem inferiorem, quo terminatur. Superficies exterior recedit in excisuram illi respondentem, conformatam ex interiore margine digastuci lobi, accedente parte lobi gracilis, scilicet aversissimi Superficies posterior lobi interni, quae rotundata est, angulum posteriorem tonsillae conficit. IIoc autem angulo minor est superficies anterior ejusdem lobi, qui angulum anteriorem tonsillae format. J u gum diagonale s. obliquum (quod nos vocamus) semper respondet longitudini uvulae in vermi. Hoc autem jugum non formari pressione uvulae in cerebellis spiritu vini conditis, inque vascula positis, ex hoc apparet, quod jugum illud semper ita magis emineat et insigne fiat, si cerebellum jacuerit planum vel in fundo convexo, parte illius inferiore sursum versâ, sin minus, obscuretur 1) I. c. p g. 206.