COROLLARIUM FLORÆ IJPSALIENS 18 QUOD VENIA AMPL. FAC. PHILOS. UPSAL. P. i*. C'LAUI>. GUST. MYRIN PHILOS. DOCT. STir. WREDF.AN. OECON. PRACT. DOCENS, E T JOH. CHRISTOPH. LIND VKRMLANDI. ÏN AUDIT. GUST AV. DIU IV JUNII MDCCCtXXIV. inr. p. M. s. R. VII. Ü P S A L IÆ EXCUDEBANT RFOTÆ ACADEMIÆ TYPOGRAmr.
) I i» J
k o n u n g e n s t r o m a n BERGS-RÅDET MEDICINÆ DOCTORN OCH CHIRURGIÆ MAGISTERN HÖGÄDLE h e r r J. L. A S C H A N OCH HÖGÄDLA BERGS-RÅDINNAN t» KARIN ASCH AN född NILSSON Min Vördade Morbror och Moster helga dt Joh. C h r i s t o p h e r L i n d.
k o n u n g e n s t r o m a n LAGMANNEN IIÖGÄDLE HERR g u s t a f s a m u e l l i n d o c h FRU HÖGÄDLA LAGMANSKAN CHRISTINA LIND född NILSSON t i l l e g n a d t sonlig kärlek och tacksamhet.
itiftiti scuto. D homoniauum Hedu». spec, musc* />. ïo5. q3. fv ahlenb. svec. n. i568. lapp n. 555. Brid. bryol uni v. i. P 5 io. Spreng. syst. veg. 4. p. 17 a. I Ve!), et M ohr crypt, germ. p. j 56. IV allr. crypt. germ. 1. p. 181. Hüben, musc, g et m. p. 235. Hcirtm. handb. ed. 2. p 5 10. Sommer f. iri Mag az. fo r N a tu /vid ensl. 1828. p. 25. D. helei omallum IJooh. et la y l. musc. b/it. ed. i. p. 68. t. 20. A rm dispos, p. 284. (Hcirtm. handb. ed 2. p. 3 1o.) VVeissia heteromalla Heclw. stirp. crypt. 1. 8. spec. musc. p. 72. B r ici. bryol. unio. 1. p 3 6 1. H'aUr. crypt, germ. 1. p. i4a. Sw artz muse, svec. p. 26. Waiderd). lapp. n. 067. Grimmia heteromalla S m ith brit. p. 1194. TP'eb. et Mohr crypt, germ. p.»57. G. homomalla Sm ith brit. p. 1194-. Hal), in marginibus humentibus arenosis fossae cujusdara collium Lassbyensium, unâ cum Polytricho urnigero Jungerm. curt a, J. scalari, J. bicrenata et J. Franc is ci, satis copiose. Post tot observationes, præeunte IUustr. Hookero, circa W e is si am heterornallam institutas, mirum sane videtur, quemquam adhuc de hujus cum D. h o rn o mal l o identitate posse dubitare. Icon Stirp. Crypt. citata omni sane respiectu longe melior est quam Spec. Musc., licet reapse mon différant nisi longitudine caulis, quae in natura maxinne variat. Sic etiam, eodem loco natali, variant capsuilæ et setæ, quæ inter semiunciam pollicesque duos omtnes gradus attingunt. Folia stricta sunt, apicibus hommmahis curvatis, licet interdum satis obsolete. Post examinationem peristomii bene patientem, non possum non illud dentibus sedecim dicere constitutum, obsolete per paria approximatis, rimâ mediâ, interdum perforata, notatis. Dentem vero singulum, ut dicunt Auctores germanici, secundum istam rimam vel Mineam separabilem (G rev. et A rn.) denique o- mnino findi, adeo ut dentibus triginta et duobus constitutum evadat perislomium, negare quidem non possumj
observem tantum, me id nunquam vidisse. Ratio autem ista dentium abnormis ex angustia ipsius orificii declaranda videtur. 769. D id y m o d o n pusillum. A me Upsaliae tantum ad L assb yback a r, et juxta syivam regiam parce lectum. Specimina antecedentis minuta huic valde similia sunt; sed differt nostrum orificio ampliore patente, dentibusque bis sedecim distinctis, idque, ut jam comperimus, constantissime. Reliquæ, quae observantur, differentiae vacillant. Annulum in utroque vidi. Ceterum dentes in nostra specie interdum torquatuli reperiuntur, unde enata Barbula curta Hedwigii: species jam primitus spuria; deinde etiam commutata. Saltem Didymodon curtus Hartm. handb. ed. 2.p. 5 n., secundum exempla ipsius Auctoris, est Didymodon purpureum Hook. et Tayl., exclusis synonymis. 771. W e i s s i a controversa. Alio jam loco suspicionem quandam de nimia Hyme- 110 storai cum nostra specie affinitate proponere ausus sum; deinde vero huic rei adtentionem ulteriorem irmpendi. De variis autem H y m e n os t o m i speciebus Muscologiara Britannicam (ed. 2. p. 26.) citare liceat, adeo ut de utiico tantum microstorao fiat sermo. Optanrdum sane esset, ut modestum nostrum de Weis s ii s quibusdam novissimis suffragium tanta auctoritate tueri liceret. Fateri tamen oportet, ex omnibus illis speciebus, quæ tribum primam Weissiæ generis in Bryologia Germanica constituunt, vix unam vel alleram re vera a W. contio versa distinctam esse videri. Quæ enim ex caulibus foliisque desumtæ sunt differentiae paucae;, certe tam relativae sunt, ut easdem a loci tantum diiversilate dependere facile omnes concedant. Sed in capisulæ forma, indoleque peristomii differentiae jacent fere omnes. Quantum vero in W. controversa variet capsulae forma, ipsi Bryologiæ Germanicae Auctores il - lustrissimi optime commonstraverunt. Peristomii autenr» indolem in hac planta non minus variare, id est, quo»d nos, speciminum millia in libera natura viventium o b servando, contendere non veremur. Conformatio autenn peristomii diversa non tantum e loci natalis indole ger-
tierali pendet, sed etiam, et imprimis ex humiditate vel siccitate aeris, eo scilicet tempore, quo fructum maturat planlula; ubi tamen observandum, loca quædam ila esse comparata, ul humiditatem justam semper conservent. Locis autem aliis, iisdem, ubi uno anno W eis si am o- ptimam legi, altero Hymen os tomum vidi, siccitalis effectum, planlulis Weissiæ paucissimis intermixtis. Ltiam solum nimis pingve eundem effectum producere videtur. In Bryologia Germanica quoque jam ad W e i s- siam migravit Hymenostomi species una, quam ad hocce genus vix unquam retulisset adcuratissimus Cei. Hornschuch, si non dentes in membranulam transversalem coalitos vidisset. Sin minus ad Gym nos t o m u m eam certe ablegavisset. Perislomia vero incornpleliora, e membrana tantum interiore capsulæ exeuntia, vario modo efformata. semper vero pallida vel albida, sæpe adsunt, transitumque a W e is si a ad H y - inenostomum evidenter ostendunt, præsertim cumin tubulum membranaceum confluunt dentes: pbænomenon satis singulare, quod tamen in pluribus muscis ob'ei vavi, etiam diploperistomis, ex. gr. B a r tram iis. ubi pelistomium interius ita mulari, et Hypno Ma 11 eri, ubi peristomium ulrumque in unum confluere vidi. Quæ quum ita sint, Hymenostoraum non ut varietatem, sed ut moustrositatem Weissiæ controversae consideramus. 77i*. W E 1SSIA n ig rita : caule elongato innovante diviso, foliis ovalo-lanceolatis acuminatis concavis integerrimis, nervo excurrente, capsulæ obovalæ obliquæ cernuae operculo convexo umbonato. W. nigrila Hedu>. stirp. crypt. 3 t. 09. spec. musc, p. 72. t V ahlenb. avet-, n. 1379. ^app n - ^70. Hook, et T ayl. musc. brit. p. 78. t. ii. A rn o tt dispos, p. 274. Spreng, syst, v eg. 4. p. 1J6. t Vallr. crypt. germ. 1 p. i 44. H artm an hùndb. ed. 2. p. 807. Griinmia nigrita Sm ith brit. p. ijq 5. fp'eb. et JVIohr crypt. germ. p. l47- Catoscopium nigritum B r id bryol. univ. 1. p 368. [t. 4.) Bryol. germ. 2. 2. p. 192. t. 42. (præfec catyplrain optima.) Huben, musc. germ. p. ib i.
I0(J C R T P T O G A M I A Bryum nigrilum Dicks, crypt. fasc. 5. p. 9. Hs ' msem, ubi price. Post annutn i85o fructificantem ibi non vidi; m us invenit Uel. VVahlenherg, admodum par- iunc vero, mense Julii, fructus maturos gerebat. Caules apud nos unciales et biunciales, setis subuncialibus. Folia siccitate paullum crispantur. Capsulae juniores si exsiccantur, longitudinaliter furcatæ evadunt; matu re vero omnino læves sunt, vel tantum quasi bullatæ, colore castaneo pulcherrime nitentes. Operculum apiculo vel potius umbone elevato minime caret. Calyptra hujus musci postremis annis nimium vexata est, licet a forma vulgari dimidiata admodum parum divergat; eandemque jam optime delineaverit Hedwigius (/. c. f. 9.). Figura hujus organi Brideliana omnino inepta est; et dolemus, eam, quæ in tabula ceterum præslantissima Bryologiæ Germanicae adest (fig. /.) nullo modo esse meliorem Utiaque certe ad statum accidentalem facta est, eum scilicet, de quo jam in notulis ad Di ehe 1y ma {Vet. Acad. HandL i852. p. 277.) locuti sumus, et qui in plurimis saltem muscis mere obventitius est. Siccum eundem ante aliquot annos in D i- dyraodonte rostrato primo observarem, omnes fere calyptræ ut 1. c. describuntur, erant conformatae. His vero ipsis diebus, cum eundem locum visitarem, muscumque illum creberrime fructificantem reperirem, tantum in paucissimis speciminibus phaenomenon descriptum videre licebat, calyptris omnibus reliquis perfecte d'midiatis. Sic etiam fieri potuit, ut in Weissia nigrita tale quid, de quo agit Bryologia gei manica, ego nunquam viderim, licet specimina mihi adsint copiosa, ex pluribus Sveciæ et Lappor.iæ paitibus accepta. In speciminibus vero a me Upsaliæ lectis plures adsunt calyptræ, tam juniores in apicibus setarum (capsulis no n- dum efformatis) residuae, quam vetustiores fere viginti delapsae, ad plantam, de qua agitur, tamen sine minimo dubio perlinentes; nec superiorem tantum calyptrai utn partem constituunt, cum juniores istas residuas omnibus numeris æquant. Neque basin calyptræ in seta residuam unquam vidi, licet id interdum fieri posse, minime negem. De calyptra igitur hujus musci nil aliud obser-
vandura mihi occurrit, quam quod admodum caduca sit,ob capsulæ formam et directionem, operculique brevitatem. Eam vero ipsain ob causam basi parum explanata est, marginibus fissurae eonniventibus, angusta, subulata et torqualula. Quibus omnibus, a me jam ante plures annos observatis, nunc experientiam CI. Hüben eri, eadem fere alfirmanlis, addere liceat. Cui etiam Auctori, genus novum nihilo minus cooptanti, facile adsentirem, si characterem quodam modo probabilem detexerit aliquis. Hoc etiam loco quædam de Bryo paludoso Linn. monere oportet, quoniam illud generatim pro Weis sia pusilla Hedw. habetur, quod si merito fieret, hæc plantula inter stirpes Floræ Upsaliensis esset numeranda,' cum in FI. Svec. unicum Bryi paludosi locum specialem in humidis et palis ad pontem versatilem Upsaliæ aliert Linnaeus, nec non Ehrhartus (Beitr. 5. p. 52.) eandem inter plantas a se quoque Upsaliæ visas enumerat. Primo igitur de figura Dilleniana (musc. t. 49. /. 55.), quæ Linnæo unica auctoritas est, tantum observemus, Cei. Hookerum maximo ut videtur jure dubitare an illa Weissiam pusillam sistere possit, habitu et loco crescendi diversissimam; ut valde mirum sit, Auctores plerosque recentiores nihilo minus Br. paludosum Linn, ad W. pusillam citare, nullis o- mnino, quibus refuiaretuir sententia Hookeri et W ahlenbergii, rationibus alliatis. Hanc vero rem iis, quibus locus est herbarium JDillenianum perscrutandi, relinquentes, ad Floram Upsialiensem, quæ nobis patet, revertimur. Plantam igituir islam Linnæanam Upsaliensem Weissiam pus illam esse, nemini, qui Upsaliam a- liquando vidit, in mentem venire potest. Loco autem a Linnæo citato copiosissime invicem intermixta crescunt Bryum pyriforme et Gymnostomum Heimii: hoc inter caules illius sa&pius steriles bene absconditum, capsulisque tantum prominulis conspicuum. Harum i- gitur plantarum mixturam a L i n n æ o pro Bryo paludoso habitam esse suspicor, mera quidem conjecturâ, sed certe verisimili ima. Ehrhartum vero longe aliud pro Bryo paludoso habuisse, bene patet ex ejus B eitr. 5. p. i 56-, ubi dicit, illud dentibus bifidis a Bryo viridulo (Weissia controversa) essa diver-
suim ; unde illud Dicranum cjuoddam fuisse liqueti forsaii Dicrani ce r vicu 1 a t i^ formam minorem (D. pusillum Hed w.). 7 7 2. GRIMMIA apocarpa. Addi p o te s t varietas: ß. rivularis: lluitans, longior, iasligiato ramosa, foüis vix pilifeiis. B ryol, germ. 2. l.p. io i. t. 18. j. 4. 1. (cum synonymis). PPahleub. lapp. p. 5 2o. H artm. handb. ed. 2 p. 5oy. Hab. in lapidibus et saxis inundatis passim copiose: optima infra moleudinam Q varnboënsem. Ad ea, quæ hac de varietate maximo jure dicta sunt in Bryol. Germ., ml addere possum, nisi quod omnia ista, loco natali allato, a quolibet facillime observari queant. Formas autem minoris adhuc momenti omnes omisi. 77a. PTEROGONIUM filifo rm e. Nunc temporis Upsaliæ non raro fructificat, ut ad Gotlsunda, W årdaätra, W rela, WitulIsberg ; forsan ob æstales pluviosas. 775. E n CALYPTA ciliata. In rupibus ad Qvarnbolund per plures annos visa. Eliam in sylva regia ad W urggården (Björ lings son), et ad Näs (Bergström). 776. S placujnum ampullaceum. E tia m in s y lv a Dan-* m arks A llm ä n n in g c o p io se le d u m. Fructificatio hujus plantae statu vivo odorem spargit proprium subsvavem, fere E y sim ac hi æ Nummulariae, quod, ut in musco valde singulare, adnolare volui. Altera pulcherrimi hujus generis species etiam inter plantas Upsalienses est numeranda, scilicet Splachnum vasculosum Rfirh. B eitr. 3. p. 69. et 5. p 5 1., quod in FI. Ups. S p 1a c h 11o ampullaceo varietatis loco subscripsit Cei. Wahlenberg, certe non sine it juria. Plautam Ehrhartianam, ad paludes Jumkilenses lectam, verum fuisse S. vasculosum Ginn., multa quidem svadent. Idem enim Ehrbar tus etiam ad radicem montis Bructeri (Brocken) Germaniae hanc speciem, ceterum nullibi in Germania visam, reperit, ubi eandem nuperius etiam invenit Cl. Hiibener, dubia Germanorum de hao re ideo solvens. Denique etiam lledwigius in stirp. crypt. 2. p. 36. dicit, specimina ab Eo in operis ejusdem
tab. 15, delinealai quæ certissime ad S. vasculo.sum pertinent, a Schrebero Upsaliæ letta fuisse. Quæ quamvis ita sint, dubià quaedam occurrunt, ari non planta Eli rh arti ad S. sphæricum pertinere potuerit. De boc enim Ehrhartus in iisdem B eitr. 2. p. 44. dicit, id nil aliud esse, quam S. vasculosura Linn., ad quod aliam etiam speciem longe diversam refert. Hoc etiaui ex finitima 'VVestmanniæ parte accepimus. De speciminibus autem Splachni vasculosi, ab Hedwigio delineatis, dubitandum an ista a Schrebero Upsaliæ lecta sint vel accepta. 777. TETRAPHIS pellucida. Quomodo huic musco operculum denegare potuerint plures Botanici, vix capio. Figura Bryologiæ Germanicas (2. 1. t. i 5. /. 4. e.) illud satis bene repraesentat, quamvis lineis nimium rectis circumscripta. Phaenomenon vero perquam memorabile in eo observavi. Si enim illud a planta vivente solutum fuerit, inque guttulam aquae positum, mox in lacinias 2 4 dividitur, a basi elaslice sese revolventes apicem versus, ubi semper conjunctae permanent. Si calyptra, in qua operculum latet, humectata luerit, hoc ex eadem, lacinias revolvendo, protruditur. Quæ tamen omnia in speciminibus exsiccatis vix bene accidunt. Subsimile quoddam in nullo musco observavi, praeter S c h is to s t e g am. 779. POLYTRICHÜM aurantiacum. P. commune ß. aurantiacum Hooh. et Tayl. W ahlenb. suec. ed. 2. p. 760. An hoc, qua le iin paludibus nostris maximis, ex. gr. trans Jumkil et W i tulfsberg, obviam venit, cum P.com«muni conjungi de*beat, valde dubitamus ; sed cum de hac re adhuc nihil certi dicere possumus, judicium suspendere oportet. 785. POLYTRICIIUM urnigerum. Addatur v a rieta s: ß. capillare: setis et fo liis m a g is e lo n g a tis v a g is. Wahlenb. svec. ed. 2. p. 766. H artm. handb. ed. 2. p. 025. ilab. in marginibus fossæ humidse arenosæ ad Lassby backar, unâ cum Didym. homo mallo.
Non tanlum setee elongatep sunt et «ttbfïexuosæ, sed etiam caules in speciminibus Upsalienaibus elongali, unde nostra planta, quæ a loco huraido tantum pendet, ipsum s. d. P. capillare cum P. urnigero vulgari bene conjungit, Iu D i d y m. h o m o m a 11 i consortio illam in provinciis boreali-occidentalibus saepe etiam reperi, preecipue ad fluvium Clara Wermlandiæ. 788*. GYMNOSTOMUM in term ed iu m ; foliis oblongis nervo excurrente aristatis margine revolutis erectopatentibus, capsulis oblongis. G. intermedium T urn. musc, hibern. p* 7* t 1./. a-c, Schu œgr. suppi, j. 1. p. 19. t. 7. B r il. bryol. uniu. 1. p. 69. Spreng, syst. veg. 4. p. i43. S m ith brit. p. 1159. Bryol. germ. 1. p. i 55. t. 9. f. 7. If'allr, crypt, germ. 1. p. 97. H üben. musc, germ. p. 4o. G. truncatulum var. fveb. et M ohr crypt, g é m i. p. 81. Hook, et Ja yl. musc. brit. p. 22. t. 7. fig. dextr. JVahlenb. soec. ed. 2 p. 802. H artm. handb. ed. 2. p. Soi. G. Heimii /3. obt usum fvahlerib. ups. p. 590. (excluso forsan synonymo Hedwigiano.) Hab. locis girtreo is rarius, ex. gr. in ruderatis ad arcem regiam. Post exam n hujus musci valde scrupulosum non possum quin a G. trunca tu Io diversum censeam. Capsularum forma elongata, orificio angustio»e, juxta staturam totius plaulæ majorem, facillimam quidem vulgo preebet differentiam; sed cum hæc in G truncatulo non nihil variant, in loliorum erectiorum marginibus revolutis (nec involutis, ut habet Bryol. Gertn.J optimum discrimen positum fingo. In G- truncatulo folia semper plana vidi, nec non reticulo cellularum laxiore composita, quam in specie nostra, quae hoc etiam respectu inter illud et G, Heimii omnino intermedia e3l. Apex foliorum interdum tenuissime serrulatus adparet, licet plerumque integerrimus, Unde icones T um eri et Schwaegrichenii cum Arnottio ad diversas species referre injuriosum videtur. Flores masculos G. truncatuli disciformes delineavit Hedwigius, pa~ raphyaibusque insigniter clavatis instructos. In G. in-
termed io flores masculos gemmiformes, sine para physilms ullis proposuit Cei. Schwægrich en. Cf. H iib e - n e r de hac re longe eliler sentit. Floies masculos G. intermedii mihi quidem videre non contigit; in G. trunca tui o autem figuris Hedwigianis optime convenientes inveni. In G. Heimii flores istos fere ut in G. tr un catulo pinxit Hedwigius. Mirum igitur sane esset, si in nostra specie, illis tam allini, in hisce organis tanta diversitas existeret, 789. G y MNOSTOMUM H eim ii. Addendum synonymnn : G, affine B ryo l. germ, 1.». i 4o. t. 9. /. 9. Wcihlenh. svec, ed. 2. p. 802. B ria, bryol. unio. 1. p. 72. Spreng, syst. peg. 4. p. i 44. JVallr. crypt, germ. 1. p. 89. Hüben, m usc. germ. p. 4 i. Quamvis, praeeuntibus Cell-Ho o k er et Taylor, synonymon citatum ad nostram plantam sine ulla explicatione referre forsan licuerit, tamen, ne in auctoritate sola acquiescere, vel sententiam Virorum Celeberrimorum: Neesii, Horn sc h 11chii, Wahlenbergii cet., nobis semper gravissimam, parum curare videamur, rationes breviter explicabimus Differentiae inter G. H e i m ii et G. affine, quae respici debeant, propositae, vel in nervo foliorum, vel in fonna capsulae operculique jacent, Hoc igitur nervum haberet longius excurrentem, illud vero (saltem in foliis inferioribus) evanidum. Hanc vero rem maxime variare pro certo dicere possum. Sic in speciminibus Upsaliensibus, in palis juxta amnem ad Islandet, ubi copiosissima est hacc species, variis anni temporibus lectis, jam satis longe infra apicem folii evanescit, vel potius abripittur nervus, jam vero apicem ipsum ad tingit, jam denique extra eundem in cuspidem plus minus longam procedit. In plantulis junioribus sterilibus, autumno obviam venientibus, viridis est nervus, in vetustioribus vero fructiferis, vere et aestate legendis, colorem rufescentem saepe induit. Apices foliorum plerumque serrulati ; sed non raro subintegerrimi. Quod v e r o capsulas et operculum attinet, omnino tales sunt, quales (in stirp. crypt. 1. t. 3o. /. 5.) pinxit Hedwigius. Hanc veio figuram cum G. affini Bryol. Germ, rnülto tu agi s quam cum G. Heimii ejusdem operis esse con-
io6 CR TP TOGAM IA venientem, cuique patet Etiam operculum oblique rostratum expressis verbis plantæ suæ tribuit H ed w i gius. Observem denique, me inter innumera fere hujus stirpis specimina, in herbario Swartziano adservata, etiam specimen originale Heimianum- vidisse, a Cei. Agardli communicatum, quod nullo modo a G. affini distingvi potest. Aberrationem igitur istam, quæ in specimine ßryol. Germ, observata est, mere accidentalem fuisse, non dubitamus; et sic plantas istas, de quibus nunc agitur, ne quidem ut varietates vel subvarietates seorsim ponere possumus. An G. obtusum I ledw. ad speciem praesentem, vel potius ad G. intermedium pertineat, nobis non liquet. Illa certe cum hoc affinitate insigni juncta est; diversa tamen foliis compactioribus, marginibus non revolutis, sed potius involutis, apice plerumque profundius serratis, nervo saepe evanido, e. s. p. 789*. GYMNOSTOMUM lapponicum : caule dichotomo,- foliis lauceolalo-linearibus divergentibus integerrimis siccitate tortilibus, nervo subexcurrente, perichælialibus convolutis, capsula turbinata costata subexserta, operculo conico obliquo. G. lapponicum Hedw. stirp. crypt. 5. t. 5._ A- S w a rtz musc. svec. p. 2o. W ahlenb. spec. n. i 4ii. Hook, et Tayl. musc. brit. p. 17. t. 6. Arn. dispos, p. 257. Spreng, syst. peg. 4. p. i 45. Sm ith brit. p. 1167. Bryol. germ. 1. p. 180. t. 11. J. 27. W eb. et Mohr crypt, germ. p. 77. TVallr. crypt, germ 1. p. 102. H artm. handb. ed. 2. p. 5o2. G. striatum Roehl. germ. 5. p. 51/. J3rid. bryol. univ. 1. p. 90. Anoectangium lapponicum H edw. spec. muse. p. 4o. IT ahlenb. lapp. n. 536. Hiiben. muse. germ. p. 60. Hab. in rupibus trans Alsike, paullum extra limitem mappœ Florae Upsaliensis (S. J. Lindgren). Speciem igitur circa regionem Upsaliensem undique occurrentem, e Flora nostra excludere nolui, pluribus forsan locis ad lacum Mälaren, vel in magis aylvaticis, reperiundam. Capsula vetusta evacuata cyathiformis evadit, ab habitu duo priore valde aliena, unde icones varias foimæ. Fer
richætium admodum insigne. Planta ceterum Orthotrichoidea, cum reliquis nostris Gymnostomis parum congruens. Tamen nescio an melius sub Auictangio ponatur, charactere prorsus reluctante, 790. ANICTANGIUM ciliatmm. Schistidium cilialum B rid. method, musc. p. 21. bryol. univ. 1. p. 116. W ahlenb. svec. n. i 422. 801*. JUNGEKMANNIA heterophylla: surculis repentibus ramosis, loliis ovatis decurrentibus inferioribus bidentatis intermediis obluse emarginatis supremis integerrimis, stipulis subquadiifidis laciniatis, perichætiis ovatis trigonis ore laciniatis. J. heterophylla Sc/irad, diar. 1801. p. 66. W ahlenb. svec. ed. 2. p. 814. Hook. jung. t. 5 1. Hook, et la y l. musc. brit. p. 2 55. Linclenb. synops. p. 42. W e b.p ro d r. p. 4o. Schwcegr. prodr. p. 17. Spreng, syst. veg. 4. p. 224. W eb. et M ohr crypt, germ, p. 407. Wallr. crypt, germ. 1. p. 74. E ka rt synops. t. 7. f. 54. M yrin P et. Acad. H andl. 1851. p. 262. H a rtm. haridb. ed. 2. p. 555. Dillen, musc, t. 70. f. 11. Hab. ad radices arborum truncosque putridos rarius, ut in sylva regia ad Knäppingen parce; inter montes Gottsundenses copiosius. A. J. bid e n tata vix diflfert nisi forma foliorum superiorum. An ejus tantum varietas esse possit, nondum salis exploratum videtur. 701**. JUNGE RM ANNIA Francisci: surculis adscendentibus simpliciiusculis, foliis subverticalibus concavis ovalo-rolundatis acute emarginatis, stipulis ovatis bifidis (perichætiis in ramulis propriis terminalibus oblongo-cylindricis ore dentatis). J. Francisci Hook. jung. t. 49. Hook, et la y l. musc, brit. p. 206. Liindenb. synops. p. 4o. Spreng. syst. veg. 4. p. 225. Ekart synops. t. 8. f. 66. IVallr. crypt, germ. 1. p. 66? {H artm. handb. ed. 2. p. 565.) Hab. in marginibus fossae cujusdara humidæ, solo subarenoso, ad Lassbybackar parcius, Fructiferam ibi non vidi,
Species admodum pulchella, surculis vix ultra quatuor lineas longis, plerumque autem duplo brevioribus, erecttiusculis, filiformibus, subjulaceis. Folia approximata e1t valde concava, tam acute emarginata, laciniisque tam c<onniventibus# ut emarginatura ipsa rimam tantum in folio rotundo et concavo efficiat. Laciniæ non parum obtusae, quales etiam descripsit, non autem delineavit Ekart. Textura foliorum e cellulis grandis subovalibus distinctis, nec confluentibus, constituta. An planta W allrothii nostrae idenlica sit, dubium videtur, cum Auctor ille suam exstimulatam dicit. Fatendum tamen, stipulas interdum omnino desiderari; praesentes vero esse minutas, adeo ut facile prætervideri queant, praesertim cum cauli saepius adprimantur. Neque easdem constanter bifidas, sed non raro integras inveni; et fissura, cum adest, non hiat, sed rimam tantum sistit angustam. Notis hisce omnibus species nostra ab affinibus J. albescente, J. scutata, et J. byssacea facile distingvitur. 802. JUNGERMANNIA cavifolia. Pluribus locis obviam venit, ex. gr. inter paludes Jumkilenses ad rivulum prope Lumpebosjö, copiose. 8o5*- JUNGER.MANNIA polyanthos: surculis procumbentibus simpliciusculis, foliis horizontalibus planis quadrato-rotundalis integris emarginalisque, stipulis oblongis bifidis (perichætiis lateralibus bilabiatis la'» ciniatis calyptra exserta duplo brevioribus). J. polyanthos Linn. spec, plant, p. 1597. Hook. ju n g, t. 62. Hook, et 'FayI. musc. brit. p. 255. Lindenb. synops. p. 5o. kveb. prodr. p. 61. W e b. et Mohr. crypt. germ. p. 4 18. Spreng, syst, v eg. 4. p. 220. IVallr. crypt, germ. 1. p. 71. E kart synops. t. 6. f. 50. Hartm. handb. ed. 2. p. 555? D illen, muse, t. 70. f. 9. Hab. locis humidis forsan non raro, licet prætervisa. In rupe humida ad Näs bonain legit mihique dedit Amic. Bergström. I. pallescens Ehrh.. quæ ut hujus synonymon vulgo affertur, secundum Nees ah foenb. hep. javan. p. 26.
differt perichætiis calyptra duplo longioribus. Reliquae, quæ in plantis sterilibus observatæ sunt differentiae, certe, ut optime monstravit Cei. Lindenberg, parvi sunt momenti, unde, cum specimina tantum sterilia Upsaliae lecta sint, mentionem eorum facere diu bæsitavi. Comparatis vero speciininibu9 fructiferis, a Cei. Lindenberg benevole communicatis, plantam Upsaliensem iisdem consimillimam inveni, foliis minus distantibus, sæpe emarginatis, stipulisque valde evidentibus diversam a J. pallescente, cujus etiam exempla dedit Vir laudatus. Textura vero foliorum in speciminibus utriusque speciei omnino eadem mihi videtur. Specimina a Cei. Hartman ex fontibus fiigidis Helsingiæ missa, ad J. Trichomanis nimium forsan accedunt stipulis rotundatis, caule sæpe latioribus, bi-quadrifidis. 804*. JUNGERM ANNIA scalaris: surculis repentibus siinpliciusculis, foliis semiverticalibus rotundatis integerrimis emarginatisque, stipulis lariceolatis, perichætiis inter folia suprema connata absconditis ovatis ore demum quadrifidis. I. scalaris Sehr ad. Hook. ju n g. t. 61. Hook, et T a yl. musc. brit. p. 234. Liridenb. synops. p. 26. Spreng, syst. veg. 4- p. 221. E kart synops. t. 6. f. 47. et t. i 5. /. 115. B. H a rtm. handb. ed. 2. p. 56o. Hab. in marginibus humidis fossarum, praecipue arenosarum, ut prope sylvam regiam in Carlshage, et in Lassbybackar copiose, mense frondescendae læte fructificans. Perichætii structura singulari haec species facillime et tutissime ab omnibus formis J. p u ra il æ, J. Sphagni, J. Taylori cet. distingvitur; etiam sterilis saepius non aegre noscenda foliis fere semper heteroraorphis. Stipulas veras huic denegare voluerunt quidam Auctores; sed valde immerito. l«i surculis quidem, praecipue fructiferis pl?riscjue? dens0 radicularum villo obsitis, ego quoque sæpissime frustra stipulas quaesivi; in sterilibus vero laxioribus, minus radicuiosis, evidentissimæ adsunt, nullo modo cura radiculis coalitis comparandae, ovato-lanceolalæ, obtusiusculæ, texturâ omnino ut in foliis.
Synonyma plurlum Auctorum, nominatim ante Hooke rum, omittere tutissimum videtur. 8107. JUNGERMANNIA platypliylla. Iu c o n fin iis lacus Mälaren raro fructificat, p erich aeliis lateralib u s quadratoo v a tis com pressis ore tru n cato in c iso -se r r a to. 8*09. JUNGERMANNIA undulata. Pluribus locis occurrit, ex. gr. in fossis aquosis ad Lassbybackar et Carlshage, ubi pluries fructiferam legi, perichætiis terminalibus oblongis compressis incurvatis ore truncato integerrimo. 809*. JUNGERMANNIA curta: surculis erectiusculis planis subramosis, foliis conduplicatis bifidis: lobo inferiore oblongo-ovato obtusiusculo subdenticulato plano; superiore minore oblongo-quadrato acuto denticulato-serrulato subadscendente. J. curta Mart, erlang, p. i 48. t. 4. /. 24. secundum läridenb. synops. p. 56. Spreng, syst. veg. 4. p. 227. PVallr. crypt, germ. 1. p. 58. Jßkart synops. t. (9. /. 76. et) ii. f. 89. J. nemorosa S. denudata Tloolc. jung. t. 21. /. 17. 18. 19. Hab. in margine fossæ bumidæ arenosae collium Lassbyensium, una cum J. Franc i sci cet. parce. Descriptioni Cei. Linde n bergi i, ut etiam speciminibus ab Eo communicatis, nostra planta optime convenit. Magnitudine et colore variat, jam lineam tantum longa et rufescens, jam quadrilinearis multoque latior et viridior, adeo ut forma utraque («et ß) Cei. Linden bergi i apud nos uno eodemque loco occurrant, haec tamen vix tam minuta, tamque intense purpurea ac spe-, cimina originalia, unde varietatem istam hic subjungere nolui. Folia, licet nimium forsan brevia et lata, tamen suo quodam jure acinaciformia dici possunt, ad sinum, ubi lobi conjunguntur, insigniter quasi geniculata. In foliis inferioribus lobus inferior plerumque subintegerrinius est et oblusus; sed in superioribus, majoribus magisque congestis, semper plus minus denlato-serratus, dentibus tamen semper distantibus. Lobus superior iisdem constantius instruitur. Qui lobus basi sua vi\\ cau-
lera tegit. His igitur notis species nostra facile distingvitur a J. umbrosa, J. taxi folia aliisque affinibus; sed ad J. æquilobam transitus vidisse videor, praecipue in speciminibus norvegicis, a Rev. Sommer felt missis. Forsan in fructu differentia latet, quem in J. curta se vidisse affirmat Cl. Hiibener in Regensb, bot. Z eit. 1855. 810, JUNGERMANNIA saxicola. J. resupinata fv ahlenb. svec. n. i 454. cura synonymis. Hanc esse veram J. resupinatam Linn. Cei. W a h - lenberg, ut mihi videtur, optime commonstravit. Quam vero sententiam adhuc magis amplexus sum postquam plantam nostram loco ipso Linnæano in rupibus Gotlsundensibus inveni, ubi non parce adest. Fructifera quoque intra limites Florae Upsaliensis prope diversorium Kölfva, a S. J. Lindgren lecta est, perichætiis terminalibus ovato-oblongis ore dentato plicato. 5n*. JUNGERMANNIA ventricosa: surculis procumbentibus subramosis, foliis subquadratis obtuse emarginatis: laciniis acutis, perichætiis terminalibus ventricoso-oblongis ore contracto dentato. J. ventricosa Dicks, crypt, fasc. 2. p. i4. Hook, jung. t. 28. Hook, et T a yl. musc brit. p. 23o. IJndenb. synops. p. 86. Sommer;/. suppl. p. y 5. Spreng, syst. weg. 4. p. 228. TVallr. crypt, germ. 1. p- 64. Ekairt synops t. 7 /. 58. et t. 10. f. 78. (H a rtm. handle, ed. 2. p. 361.) Hab. ad truncos p*utridos, terram lapidesque passim, ut in sylva regiîa satis frequenter, ad ÅVårdsätra, Goltsunda et W'itulfsberg. Foliorum subverlnealium lacinia inferior sæpe inflexa, unde folia interdum fere conduplicala. Laciuiæ acutæ, nec obtusæ, ut habet Cel. Hartman, texturam quoque foliorum minus bent? describens. Areolæ enim in hac, ut juste dicit Cei. Lindenberg, minores sunt quam ia J. excisa, nec ut in eadem confluentes. Observem tamen, hanc differentiam, licet saepius forsan discernibilem, attamen nullo modo esse Constantem; areolas enhn in J. ventricosa quoque bene confluentes sæpe obser-
112 c r t p t o g a m ia v av i, etiam in speciminibus^ ipsius CeL L i n d en b er gii. Jam antea (in Vet. Acad. Jrsb. i 83i. p. 53o.) de identitate harum specierum paucissma monere ausus sum» mec deinde easdem distingvere didici. Revisionem vero jnovam speciminum meorum instituens, omnia fere, quas in variis Sveciæ partibus ipse collegi alque ad J. excisam retuli, ob areolas distantes cet. poliusad J. ventricosam pertinere vidi, licet forma et color calycis, cui antea, præeunte H o o k ero, fere unice fidem habui, melius cum J. excisa conveniant. Glomeruli flavi in apicibus foliorum jam adsunt, jam desiderantur. In sylva regia Upsaliensi specimina hisce glomerulis instructa legi, quojum vero calyces oblongi, superne albescentes, ore aperto vix plicato, omnino J. excisæ videntur; textura vero foliorum inter hanc et J. ventricosarn oscillât. Quibus igitur omnibus commotus, non possum quin de diversitate harum specierum valde dubitem. Tam en, ne dubia pro certis proponam, conjungere nolo, praesertim cum nullam adhuc plantam ipse legerim, quam tuto ad J. excisam referre possim; J. ventri cosara vero o- ptimam, gemmiferam, calycibus omnino globosis, concoloribus, Upsaliæ pluries invenerim. Apud nos antea forsan cum J. bicuspidata commutata est, licet huic parum similis. 811**. JUNGER.MANNIA bicrenata: surculis abbreviatis procumbentibus subsimplicibus, foliis subverticalibus rotundo-ovalis concavis acute emarginatis: laciniis acutis, perichaetio foliis suprernis subtrifidis denlalo-serratis adpressis basi circumdato ovato plicato ore contracto dentato. J. bicrenata Schmid, icon. t. 64. /. 1. Liridenb synops. p. 82. hvdllr. crypt, g erm. 1. p. 65. E kart synops. t. 11. f. 96. Hab. in marginibus fossae humidae arenosae collium Lass- ^ byensiura, una cum pluribus hujus generis speciebus rarioribus, parce. Mense Maji fructiferam inveni. Icon Ekarti tam bona est, ut, quae descriptionem Cel. Lindenbergii egregiam illustret, omnino digna videatur, quamvis Cei. Hüben er in Diario Ratisbonenai observet, eam a J. intermedia non salis bene fuisse